VERSLAGEN: van een mislukt leven.

 

Herinneringen zijn gebeurde verzinsels.

Yackobes Chraduz - Albanees wijsgeer

 

AMSTERDAM

2

 

Blakend van onwetendheid ontdekte je bij de toenmalige Moderne Boekhandel in de Leidsestraat Harry Mulisch’ bundel CHANTAGE OP HET LEVEN. Je kocht hem en begon om niet je niet al te eenzaam te voelen erin te lezen op de stoep van het gebouwtje dat destijds toegang gaf tot een tunneltje dat naar de hal van het centraal Station leidde opdat het toen nog drukke autoverkeer voor het station kon worden vermeden. De verhalen in die bundel boeiden je zeer, wat tot een durende bewondering voor de schrijver leidde.

Jaren daarna genoten Mulisch en vele anderen, waaronder jij en je toenmalige vriendin, van de zon op het terras van wat toen café/restaurant Lido was en waar later het Holland Casino zou komen. Dat was voor de schrijver zijn woning. Er zat daar ook een gewonde duif en een al wat oudere man liet luidkeels weten wat er volgens hem met die vogel moest gebeuren. Mulisch vroeg hem waarom hij dat dan zelf niet deed, waarop de man terechtgewezen zweeg.

Jullie toonden ook betrokkenheid en Mulisch vroeg daardoor of jullie hem wilden helpen de duif naar het dierenasiel te brengen, dat destijds nog aan de polderweg was gevestigd. Dat zegden jullie toe en waren even later met wapperende haren naast en half achter hem in zijn krap bemeten Triumph Spitfire gezeten op weg naar het asiel. Jij met een stervende duif op schoot, die door de wind in zijn veren de indruk wekte ieder ogenblik te zullen wegvliegen, wat hij echter nooit meer zou doen.

Daar voor het Centraal Station lezend in CHANTAGE OP HET LEVEN wist je nog niet, kon je nog niet weten van Het stenen bruidsbed en van zijn meeste andere boeken, wist je nog niet dat Mulisch een dierenliefhebber was en dat hij een van je favoriete schrijvers zou worden, wat hij toen met die duif allang was.

 

 

 

 

1

Hoewel Amsterdam je altijd had getrokken en je er vele schoolvakanties had doorgebracht bij een oom en tante op de Valentijnkade om je te vermaken met een neef van ongeveer jouw leeftijd, viel de overgang van het leven in IJmuiden naar de zelfstandigheid in de grote stad je zwaar. Je had je erop verheugd maar er niet echt bij stilgestaan dat je er voor het eerst grotendeels op jezelf aangewezen zou zijn. Gedreven door een combinatie van eenzaamheid en nieuwsgierigheid trok je in het begin vaak naar uithoeken van de stad.

Over Noord zei een pas verworven vriend dat je niet zou weten hoe gauw je er weer weg moest komen. Heel lang had dat stadsdeel die reputatie. Tegenwoordig staat het er veel beter voor. En jou viel het daar toen al mee. Je ontdekte er het door de stad opgeslokte dorpje Buiksloot aan de Buiksloterdijk en het kerkje daarvan. Rond dat kerkje was een kerkhof met een oude grafsteen waarop een tekst stond die je altijd is bijgebleven. Maar het kerkje is een soort cultureel centrum geworden en het deel van het kerkhof waar die grafsteen stond is geruimd vanwege de toegankelijkheid. Als je het je helemaal goed herinnert was de tekst erop:

 

Een dierb’re man en vader

rust hier in aardrijks schoot.

Het was de wil des Albehoeders

doch diepe rouw is ons deez’ dood.

 

Wordt vervolgd.